ஆன்மீகம் சினிமா சந்தையில்...!

ஒரு காலக் கட்டத்தில் ஆன்மீகத்தில் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொள்ள நினைப்பவர்கள் அதற்கான சரியான தருனம் கிடைக்கும் வரை காத்திருந்து அந்த அவாவிற்கு எந்த கலங்கமும் ஏற்படாத வண்ணம் காத்து தக்க நேரத்தில் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்ட காலம் போய் இன்று அது சினிமாக் காரர்களுக்கு அதுவும் ஒரு பாகம்-2 என்றாகிவிட்டதோ என்று தோன்றுகிறது.

எங்கோ எப்பொழுதோ படித்த ஒரு விடயம் இப்பொழுது இங்கு ஞாபகத்தில் வருகிறது "சன்யாசம் என்பது ஒரு மனிதனுக்கு திடீரென நிகழ்வது (கட்டியிருக்கும் வேட்டியை டர்ரென நான்காக கிழித்து ஒரு துண்டை கட்டிக்கொண்டு மீதத்தை உதறித் தள்ளிவிட்டு-மீதமிருப்பது சுமையென்று கருதி சன்யாசம் ஏற்பதுபோல) அது திட்டமிட்டு நிகழ்வது கிடையாது."

நன்றாக ஊன்றிப் பார்த்தால் குஞ்சு முதல் குளுப்பான் வரை இன்று பிரத்தியோக சினிமா மற்றும் பொது விழாக்களில் கலந்து கொள்ளும் பிரபலங்கள் அனைத்தும் முற்றும் திறந்த முனியாக இருப்பதுபோல் காட்டிக் கொள்கிறார்களே அதில் எந்த அளவிற்கு உண்மை இருக்கிறது என்றே தெரியவில்லை.

இல்லை அது போன்ற பணிவும் தாழ்வும் வளர்ச்சிக்கு உதவும் என்ற வியாபார நோக்கில் காட்டிக் கொள்ளப்படுகிறதா? கையை கட்டிக் கொண்டு நெற்றியில் திருநீரு ததும்ப பேட்டியளிக்கும் ஒருவர் camera-விற்கு பின்னால் கோடியில் விலைபோகிறார். இது போன்ற பாசாங்குத்தனம் வேறு எந்த மாநிலத்திலும் நாட்டிலும் நடப்பதுபோல எனக்குத் தெரியவில்லை.

இங்கு எனக்கு ஒரு கேள்வி நடிக்கும் படமனைத்தும் superhit என்றால் ஏன் ஒரு படத்தை கண், காது அல்லது அனாதை ஆசிரமங்களின் தயாரிப்பில் தன் செலவிலேயே படத்தையும் எடுத்து உரிமத்தையும் அவைகளுக்கு வழங்கக் கூடாது? ஏன் தானே முன் உதாரணமாக தன் வீட்டிலேயே இரண்டு மூன்று அனாதை குழந்தைகளை தத்தெடுத்து வளர்த்துக் காட்டியிருக்கக் கூடாது அன்பர் பார்த்திபன் போல? புரியலப்பா.