எப்பொழுதும் ஏழரை இப்ப *எட்டு* பாகம் - II

இன்னும் எட்டுல மூணே முடிக்கலைல்லே, அப்புறம் எப்படி நான் நாலுக்குப் போறது. என்னது இன்னும் அந்த மூணே படிக்கலையா அப்ப இங்கே ஏறி அங்கே இறங்கி சமர்த்தா படிச்சிட்டு வந்திருங்க, ப்ளீஸ்.

என்னடா இவன் மூணைப் போட்டு இந்த இழு இழுக்கிறானேன்னு நினைக்காதீங்க. அதிலதாங்க நிறைய திருப்பு முனையான விசயங்கள் என் வாழ்க்கையில் நடந்துச்சு. இப்ப விசயத்துக்கு வருவோம். அப்படியே படிச்சி கிடிச்சு ஃபெயிலாப் போன அந்த ஒரு பாடத்தையும் எழுதி பாஸு பண்ணி வைச்சிருந்தேன்.

இதற்கிடையில் என்னத்தடா இனிமே படிச்சி வேலை தேடின்னு நினைக்க வைக்கிற மாதிரி கொஞ்சம் வீட்டுக்குள்ள வேற அடுத்தடுத்தப் பசங்க ரெடியாகிட்டானுங்க. கல்லூரி வாசல மிதிக்க. நான் அவங்களுக்கு இடம் கொடுக்கலாமின்னு நினைச்சு, என் முடிவ என் அண்ணன் கிட்ட சொன்னேன், அவரும் முதல் முறையா என் வாழ்க்கையே திருப்பிப் போடுற மாதிரி ஒரு அறிவுரை கூறினார். தம்பி இப்ப இருக்கிற குடும்ப கஷ்டத்தப் பாத்து பயந்து கிடைக்கிறதெ விட்டுறாதே, மேலே படி அதுவும் ஏதாவது வித்தியாசமான்னு சொன்னாரு.

திரும்பவும் எனக்கு வந்துருச்சு வேகம். அந்த வருசம் தி ஹிண்டுவில வந்த அத்துனை வெளி மாநில கல்லூரிகளுக்கும், பல்கலை கழகங்களுக்கும் வித்தியாச வித்தியாசமான முதுகலை பட்டப் படிப்பு என்ன இருக்கோ அதுவாப் பார்த்து அப்ளை பண்ண ஆரம்பிச்சேன். அதில் ஒரு பஞ்சாப் கல்லூரியும், திருப்பதி பல்கலை கழகமும் அடக்கம் (Microbiology, Virology etc.,). அவ்ளோ த்தீ உள்ளர.

திடீர்னு ஒரு நாள் மயிலாடுதுறை ஏ.வி.சி.சி கல்லூரியில இந்த மாதிரி எம்.எஸ்ஸி wildlife biology முதுகலை பட்டப் படிப்பு இருக்காமான்னு விளம்பரம் வந்துச்சு. சரி விடுன்னு விண்ணப்பம் தருவிச்சு அனுப்பியிருந்தேன். நுழைவுத் தேர்வு எழுத கூப்பிட்டுருந்தார்கள். நான் போன பேருந்திலேயே என்னோட இன்னொரு +2 படிச்சவரும் இருந்தார், அவரும் அங்கேதான் போயிட்டு இருக்கார்.

எழுதினோம் இரண்டு பேரும். தேர்ந்தெடுத்தாங்க. அது தாங்க எனக்கு பிள்ளையார் சுழி போட்ட மாதிரி. அன்னைக்கு என் காலில் கட்டிய சக்கரம்தான் மேற்குமலைத் தொடர்களின் எல்லா வாசல்களிலும் நுழைந்து இந்தியாவின் எல்லை வரை எடுத்துட்டுப் போயி, வால்பாறையில் வைத்து ஒரு வெள்ளைக் காரியுடன் ஒரு காட்டுத் தனமான காதலில் விழுந்து அது பிறகு உலகின் சில இடங்களுக்கு செல்லுமளவிற்கு இட்டுச் சென்றது அந்தச் சக்கரம்.

இப்ப ஞாபகம் இருக்கா இந்தக் காட்டான் எ,பி,சி,டி கிணத்துக்குள்ளே இருந்து மக்கடிச்சவன் ஒரு பி.எச்டி தீசிஸ் எழுதுற வரைக்கும் வளர்ந்துட்டான் இந்த பாயிண்ட்ல. இதில ஆங்கிலத்திலதான் பேசிவேங்கிற மாதிரி ஒரு சின்ன குட்டிப் பையன் வேற. எம்பூட்டுத் தூரம் போயாச்சு. திரும்பிப் பார்த்தா 2200மீட்டர் பெருங்குன்றை உட்காராம ஒரே மூச்சுல ஏறி முடிச்ச மாதிரியில்ல இருக்கு.

(நாலு). எம்.எஸ்சிக்கு ஒரு ஆறு மாசம் களப்பணி உண்டு நான் படிச்ச வனவியல் படிப்புக்கு. அதுக்கு டாப்ஸ்லிப் ஏரியாவை தேர்ந்தெடுத்து, காட்டெருமைகள் மேல ஆராய்ச்சி பண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். அங்கே வைச்சுத்தான் ஒரு நாள் எதார்த்தமா என் வருங்கால ப்பி.எச்டி அட்வைசரை (டாக்டர் அஜித் குமார், அப்ப அவரு யாருன்னே தெரியாது எனக்கு), அவரு அவரோட டேராதூன் மாணவர்களுடன் களப்பணிக்கு வந்திருக்கும் பொழுது சந்திக்க நேர்ந்தது. சும்மா ஆர்வக் கோளாறு வந்து எனக்குள்ள சந்தேகத்த யாரோ என் அறைக்கு வெளியே இருந்து நம்ம சப்ஜெக்ட் பேசுறாங்களேன்னு போயி பார்த்தா இவரு உட்கார்ந்து இருந்தார். என் சந்தேகத்தை கேட்டேன். அவரும் ஆர்வமா விளக்கினார்.

பின்னாலே இரண்டு வருஷம் கழிச்சு நான் தேசீய அளவில நடந்த Jனியர் ஆராய்ச்சி மாணவன் நுழைவுத்தேர்வுல கலந்துகிட்டு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டப்ப யாருடா அதுக்கு முதன்மை அறிவியலர் (principle scientist)ன்னு பார்த்தா நான் ஏதோச்சையாக சந்திச்ச நம்ம டாப்ஸ்லிப் ஆசான். அவருக்கும் ஆச்சர்யம் நேர்முக தேர்வில் என் பின்புலத்தை கேட்டப்ப. டாப்ஸ்லிப் சந்திப்பு கண்டிப்பாக அவரின் மனதை விட்டும் அகலவில்லை.

(ஐந்து). முதுகலை முடிச்சுட்டு வீட்டுக் போன முடிஞ்சது கதைன்னு, ஒரு சீனியர் மூலமாக கெஞ்சிக் கூத்தாடி பொள்ளாச்சியில மையமாக கொண்ட ஒரு தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனமான "டைகர் நேச்சர் கிளப்"ல என்னைய Ecologistஆ தள்ளிவிட்டாங்க. அதனை நடத்தின அந்த நபர் ஒரு டூபக்கூர் பார்ட்டின்னு பின்னாலே தான் தெரிய வந்தது. என்னைய பொள்ளாச்சியில இருக்கிற முக்கிய வர்த்தக இடங்களுக்கெல்லாம் கூட்டிட்டுப் போய் அந்த நிறுவனத்தின் உறுப்பினர் கிட்டயெல்லாம் இவருதான் நம்ம நிறுவனத்தின் சயிண்டிஸ்ட்ன்னு:-P அறிமுகப் படுத்திவைச்சுட்டு, வசுல அவரு கரெக்டா பாக்கெட் பண்ணிக்குவார் போல.

எனக்கு டாப்ஸ்லிப்ல எப்படியோ தங்க ஒரு இடம் வன அதிகாரிங்கிட பேசி பிடிச்சுக் கொடுத்தார். அங்க உள்ள மெஸ்ஸில சாப்பிட்டுக் கோங்க நான் அக்கவுண்டை கவனிச்சிக்கிறேன்னு சொல்லிட்டு ஆளு எஸ்கேப்பூ. அங்க பணம் கொடுப்பாரோ இல்லையோ, தினமும் பொள்ளாச்சியில இருந்து வார பேருந்துல டைகர் நேச்சர் கிளப்பின் சயிண்ட்டிஸ்க்கு (யாரு நம்மதான்) தவறாம, இருக்கிற அத்துனை நாளிதழ்கள், வார, இரு வார மகஜின்கள் என்று தினமும் சப்ளை நடந்தது.

கீழே இருந்து திருப்பூர் பனியன் கம்பெனி வாலாக்களிலிருந்து மத்த கவுண்டர் குடும்ப ஆட்கள் வரை மேலே வரும் பொழுது என்னை "கைடு" வேலைக்கு அட நம்ம நிறுவன சயிண்ட்டிஸ்ட்னு அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு அங்குள்ள ஜீவராசிகளை சுட்டிக் காட்ட அழைத்துச் செல்வார்கள்.
இவ்வளவுக்கும் சம்பளம் ரூபாய் 500. இன்னமும் டாப்ஸ்லிப் ரேஞ்சர் எல்லார்கிட்டயும் சொல்லி சிரிக்கிறாராம் நான் அங்க இருந்தப்ப இரண்டு மாத மெஸ் பாக்கின்னு. இது கூட எனக்கு இப்ப ஒரு இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னால் சென்றப்பத்தான் தெரிய வந்தது.

அந்த "தங்களின்" போதுதான் எனக்கு "தனிமையின்" அவசியம் புரிய ஆரம்பித்தது. பெரும்பாலான நேரங்களில் தனியாகவே கரியஞ்சோலையின் வழியாக நடந்து சென்று அங்குள்ள வாட்ச் டவரில் நிறைய நேரம் அருகமையே உள்ள ஒரு சின்ன நீர் தொட்டியை(water hole) இலக்காகப் பார்த்து அமர்ந்து விடுவதுண்டு. கோடையில் விலங்குகள் தண்ணீர் பற்றாக்குறையின் போது அங்குதானே வரும், அங்கு வைத்துப் பார்ப்பதற்கு ஏதுவாக அந்த தொட்டி. அந்த அனுபவம் எத்துனை கோடி ரூபாய் கொட்டிக் கொடுத்தாலும் கிடைக்கறிய. அது மற்றுமொரு உந்துதல் பலகையாக பின்னாலில் அமைந்தது என்றால் அது தான் உண்மை.

கொஞ்ச நாட்கள் கழிச்சு இது சரிப்பட்டு வராதுப்பான்னு என்னாட வழி இதிலிருந்து மீண்டு கொஞ்சம் நல்லபடி இருக்கன்னு பார்த்தப்பத்தான். முதுமலையில இருக்கிற IISC., CES களப்பணி மையத்தில இருந்து களப்பணியாற்றுவதற்கு ஒரு ஆள் தேவைப்பட்டது தெரிஞ்சது. தலை தெறிக்க ஓடி அங்ஙன விழுந்தேன்.

(ஆறு). அங்கதான் இரண்டாவது(எங்க லைன்ல) பெரிய ஆள இந்தியாவில சந்திச்சேன். முதல்ல நான் டாப்ஸ்லிப்ல சந்திச்ச என் ப்பி.எச்டி அட்வைசர் டாக்டர். அஜித் குமார் இவர் காம்பிரிட்ஜ் பல்கலை கழகத்தில இருந்து இந்திய சிங்க வால் குரங்குகளின் மீது ஆராய்ச்சி பண்ணி ப்பி. எச்டி பண்ணவர். ஒரு பெரிய குரங்கு ஆராய்ச்சி நிபுணர் இந்தியாவிலிருந்து - உலகத்தில எல்லாருக்கும் தெரியும் இந்த லைன்ல இருக்கவங்களுக்கு. இந்த IISC., களப்பணியில சேர்ந்தப்ப அங்க இரண்டாவது பெரிய ஆள் யானைகளின் மீது ஆராய்ச்சி நடத்துரவர் டாக்டர் சுகுமாரை சந்திக்கும் வாய்ப்பும் கிட்டியது.

இதுக்கிடையில் சும்மா கை பரபரக்க எ.ஜே.ட்டி ஜான்சிங், ஆசாட் ரஹ்மானின்னு, ஈஸ்வர் ப்ரகாஷ் யாரெல்லாம் இந்தியாக்குள்ள பெரிய வனவாழ் ஜீவராசிகள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் இருக்காங்களோ அவங்களுக்கு நான் யாரு, எவருன்னு சொல்லி வேலை கேட்டோ இல்லைன்னா நான் தனியாக குஜாராத்தில் இருக்கும் சவுக்கு நில காட்டுக் கழுதைகளின் மீது ஆராய்ச்சி செய்யணுமின்னு ப்ரியப் படுறேன் எனக்கு நிதி உதவி கிடைக்குமான்னு கல்லெறிஞ்சு பார்க்கிறது சொந்தக் கடுதாசி மூலமாக. பிரிதொரு நேரத்தில் அவங்கெல்லாம் எங்காவது நான் சந்திக்க நேரும் பொழுது கண்டிப்பாக என் பெயரை கேக்கும் பொழுது ஞாபகத்தில் நிக்கிற மாதிரி அந்த கடுதாசி இருந்ததை சொல்லி கேட்டதுமுண்டு.

இதினாலே என்னாடா தெகான்னு கேட்டா. அட, அய்யாக்களா இவங்கள எல்லாம் சந்திச்சப்ப நான் தெரிஞ்சுக்கிட்ட விஷயம், எளிமை இவ்வளவு பேரு எடுத்துருந்தாலும், பொண்டாட்டியோட சமையல் கட்டுல நின்னு உதவி பண்றது. தான் சாப்பிட்ட தட்டை தானே கழுவி வைக்கிற டீசன்சி. தன் குழந்தைகள குளிப்பாட்டி விடுறதுன்னு வாழ்க்கையை வாழவும் கத்துக் கொடுத்தாங்க. அது.

(ஏழு). இப்ப நம்ம காதல் கதை. நம்மூர்ல, இருக்கிற ஜாதிக்குள்ள இன்னமும் உப ஜாதியா இருந்தாக் கூட இல்லவே இல்லைன்னு மறுத்து திருமணத்துக்கு ஒத்துக்காத காலக் கட்டத்தில நான் போயி இனம் விட்டு இனம்(race) திருமணம் பண்ண சம்மதிக்க வைக்கணுமின்ன ச்சும்மாவா. ஆத்தாவும், அம்மாவும் விட்டேனா பாருங்க, நான் சின்ன வயசில ஸ்கூலுக்கு இழுத்துட்டுப் போறப்ப எடுத்துகிட்ட கடிக்கிற டிரைனிங் ;-), கிணத்துக்குள்ள இறங்கி எ.பி.சி.டி படிச்ச கெட்டிக்காரத்தனமெல்லாம் பயன்படுத்தினதுனாலே, அந்த நேரத்தில வெற்றி நம்ம பக்கம்தான். பிறகு எல்லோரும் குடும்பத்தோட "மார்ஸ் அட்டாக்" படம் பார்த்திட்டு வெளியே வந்தப்ப அம்மா பயந்து மிரண்டு போயி தம்பி நீ எப்படிடா தனியாள போயி அங்கே(அமெரிக்காவில) சமாளிக்கப் போறேன்னு கேட்டு பீதியக் கெளப்புற அளவுக்கு உண்மையான காட்டானகவே இருந்திருக்கேன்.

இருந்தாலும் என் அம்மாவும் அப்பாவும் போன பிறவியில வெள்ளைக் காரய்ங்களா பொறந்துருப்பாங்களோன்னு அப்பப்ப சந்தேகம் வருது. நான் அடிக்கிற கூத்துக்கெல்லாம் உடன் பட்டு, என்னைய விட்டுப் பார்த்து அதில இருந்து கிடைக்கிறதெ பகிர்ந்துக்கிற அளவிற்கு முதிர்ச்சி எங்கேயிருந்து வந்தது? இன்னமும் கேட்டுக் கிட்டுத்தான் இருக்கேன் அந்தக் கேள்விய. அந்த விசயத்தில் நான் கொடுத்து வைச்சவன். I do love my parents dearly.

இந்த திருமணத்தில என்ன சாதனைன்னா, "சுய பரிசோதனை"ங்கிறது ஒவ்வொருவருக்கும் எவ்ளோ முக்கியமின்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டதுதான். எல்லாத்தையும் எனக்கு நானே சொல்லிக் கொடுத்துக்கிட்டு தெரிஞ்சுக்கணுமின்னு, ஏதோ ஒண்ணு என்னை பிடிச்சு தள்ளிக்கிட்டே இருந்துச்சு. இன்னும் அந்த "தனம்" இருக்கு. இந்த கரடு முரடான பாதையின் மூலமாக எனக்கு கிடைச்ச ஒரு சந்தோஷம் என் மகன். :-). இதுவும் சாதனைதானே?

(எட்டு). நான் அமெரிக்கா வந்தப்பெல்லாம் இம்பூட்டு சாஃப்ட்வேர் மக்கள்ஸ் இல்லை இங்க. இப்பத்தான் எங்கே நான் இருக்கேன்னு தெரியாத அளவிற்கு நிறைய இளம்தாரி புள்ளைகள பார்க்க முடியுது. என் முதல் வேலை இங்க வந்தவுடன் பார்த்தது ஒரு விரைவு உணவகத்தில் அதுவும் கடை மூடுற ஷிஃப்ட், விடிகாலை மூன்று மணிக்கு துடைச்சு, மொழுகி, கடையடைச்சுட்டு பனிக்காலங்களில் மிதிவண்டி அழுத்த முடியாதாகையால் கால்நடையாக சில நேரங்களில் முழங்கால் முழுக சரக் சரக்கென்று கொட்டிக் கிடக்கும் snowவின் ஊடே நடந்தே வீடு சேர்வது. சேர்ந்த புதிதில் நிறைய நின்று வேலை செய்தும், டேபில் துடைச்சு பழக்கமில்லாததாலும் இந்திய அசட்டுத் தனத்தில், பாத்ரூம் உள்ளே சென்று கதவை சாத்திக் கொண்டு அழுததுண்டு.

இப்பொழுது நினைத்தால் நான் எவ்வளவு spoilt bratஆக இந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கிறேன் என்று புரிகிறது. ஆனால் அந்த வேலையின் மூலமாக நான் எப்படி corporate(capitalistic) america வேலை செய்கிறது என்பதனை அறிந்து கொண்டேன்.

வந்த புதிசில இங்க உள்ள நிறைய பல்கலை கழங்களுக்கு போக வாய்ப்பும் கிடைத்தது. அப்படி கிடைச்சப்ப என் தீஸிஸ் எழுத நிறைய ரிபஃரென்ஸ்க்கு அங்குள்ள நூலகங்களையும் பயன் படுத்திக்க முடிஞ்சுச்சு. எப்படி உண்மையான அறிவியல் உலகம் இந்த உலகத்தில் இயங்குகிறதென கண்கூடாக பல அறிவியல் கான்ஃபரென்ஸ்களில் காண நேர்ந்தது.
இங்கும் அதே பல்லவியே பாடப்பட்டது (brown nosing, internal politics, references etc., etc.,). விடாது இந்திய வன ஆராய்ச்சித் துறையில் முனைவர் பட்டத்துடன் இங்கு கணிதத்தை தவிர வேறு எது கொடுத்தாலும் அடித்து விளையாடும் சொந்த நாட்டுக் காரர்களுடன் பேசிச் ஜெயிப்பது என்பது கொம்பாகவே எனக்குப் பட்டது. சிறிது காலங்கள் மோதி விட்டு, எனது ஆர்வத் துறையிலிருந்து நிறைய மாற வேண்டி இருந்ததால்(compromise), துறைசார் வேலையை கொஞ்சம் தள்ளிப் போட்டு விட்டு இப்பொழுது எனக்கு நானே சம்பளம் கொடுத்துக் கொள்வதாக வாழ்வை அமைத்துக் கொண்டது.

சரி முடிச்சுடறேன். இதிலிருந்து என்ன தெரிஞ்சுக் கிட்டேன் வாழ்க்கையைப் பற்றின்னா. ரொம்பச் சிம்புல். நீ யாரோ அதுவாகவே இரு. பேப்பர் ரோஸ்டை (அட தோசைங்க) அமெரிக்காவில் இருக்கிறேன் என்பதற்காக fork and knifeவைத்து சாப்பிட்டு உன்னையே காமெடியன் ஆக்கிக்கொள்ளதே :-). படிப்பு என்பது உன் கண்களை திறந்து காட்டி, சிந்திக்க வைப்பதற்கு மட்டுமே அந்த பட்டையங்களை ஈன்று விட்டதின் மூலமாக நான் அதி புத்திசாலியாகிவிட்டதாக பொருள் கிடையாது. அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும்.

அட ஆமாமில்ல எட்டு பேர நான் பரிந்துரைக்கணுமில்ல:

மதி கந்தசாமி
நவன்
சுந்தர வடிவேல்
குமரன்(Kumaran)
செல்வ நாயகி
ஞானசேகர்
மங்கை
சுகா

யம்மாடியோவ். தண்ணீ ப்ளீஸ்.