காதலர்களா? தியாகிகளா?

சில சமூகம் சார்ந்த பொது நிகழ்ச்சிகளை பார்க்கவோ, படிக்கவோ நேர்ந்தால் அதனையொட்டி மனத்தினுள் எழும் எண்ணங்களுக்கு ஒரு வாய்ச் சல்லடை போட்டு அவ்வளவு எளிதில் பூட்டி வைத்து விட முடிவதில்லை. வெளிப் புறத்தில் பூட்டியே வைத்திருந்தாலும், மனசின் ஓரத்தில் எங்கோ சுவர்க்கோழியின் மண்டையை குடையும் ரீங்காரமாக ஆராவாரித்துக் கொண்டே மண்டை கனத்துத்தான் விடுகிறது.

அப்படியாக நேற்று இரவு ஒரு நிகழ்ச்சிக் காணக் கிடைத்தது. அந்த நிகழ்ச்சி நம் சமூகத்தினூடான காதல் மணங்கள்(!?) சந்திக்கும் கூறுகளை சம்பந்தப்பட்டவர்களைக் கொண்டே பேச விட்டு ட்டி.வி பெட்டிக்கு முன்னால் அமர்ந்து பார்க்கும் நம்மை போன்றவர்களுக்கு இன்னொரு மணி நேரக் கடத்தலுக்கு தேவையான மிளகாய், காரம், உப்பு எல்லாம் போட்டு கொடுத்ததாக எடுத்துக் கொண்டு பார்த்தும் முடித்திருப்போம்.

இது போன்ற நிகழ்ச்சிகள் எது போன்ற சிந்தனைகளை பார்ப்பவரிடத்தில் கிளர்த்தி விடுகிறது? உண்மையிலேயே நேர்மறையான சிந்தனைகளை ஏற்படுத்தி, மூர்க்கமாக ஓடித் திரியும் மனத்திற்கு ஒரு மூக்கணாங்கயிறு போட்டு விட்டால் அந்த ஒரு மணி நேர காணொளி எத்தனை ஆழத்திற்கு சென்று ஒரு மனிதனின் கோணலான பார்வையை சற்றே தளர்த்தி, மிச்சமிருக்கும் வாழ்க்கைக்கும் பயன் உள்ளதாய் அமைத்து விடக்கூடும்.

சரி, அப்படி என்னதான் பெரிசா அந்த நிகழ்ச்சி பேசினிச்சுன்னு கேக்குறீங்களா. அது ஒண்ணுமில்ல காதல் மணங்களைப் பற்றியும், அது பல விதமான சமூக இறுக்கங்களால் சந்திக்கும் பிரச்சினைகளைப் பற்றியும் பேசியது.

சில வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு வாலண்டைன்ஸ் டே சமயத்தின் போது, நான் எழுதிய "ஏன் நடிக்கணும்" என்ற கட்டுரைக்கு ஒரு இறுதி பாகமாகக் கூட அமையட்டுமேன்னு, எனக்குள் எழுந்த சில கேள்விகளையும் இணைச்சு ஒரு கட்டுரையா வைச்சிடுறேன். அந்தப் பதிவில் எது போன்ற காரணிகள் எல்லாம் நம் சமூகத்தில் காதல் மணங்களை நிர்ணயிக்கின்றன, வளர்ப்பும், தனி மனித எண்ண ஓட்டம், காதலிப்பதற்கான அடிப்படைத் தகுதிகள் என்னன்ன என்ற ரீதியில் பேசியிருக்கும்.

நம் சமூகத்தின் இறுக்கம், நேசித்து, ஒரு மனிதரை நன்கு புரிந்து வாழ்க்கைத் துணையாக ஏற்றுக் கொள்ளும் ஒரு நிலையை ஒரு தீண்டத் தகாத செயலாக, வெட்கி தலை குனியும் ஒரு சம்பவமாக எடுத்துக் கொள்ளும் துரதிருஷ்ட நிலைக்கு தள்ளப் பட்டிருக்கிறது. அதனுடைய முரண் நகை என்னவென்றால் அது போன்ற உறவு தளத்தின் அடிப்படையில் தொடங்க வேண்டிய விசயம் தான் திருமணங்கள். ஆனால், இதற்கு குறுக்காக நிற்பது அடிப்படையில் பல சமூக கட்டமைப்புகளே என்றாலும், அவைகளையே தலையில் பாரமாக கருதிக் கொண்டு தூக்கிச் சுமந்தலைவதற்கு யார் காரணம். தனி மனித மனங்களேன்றி வேறு யார்? ஏன் இது போன்ற ஸ்டாம்புகள், வேறு எது போன்ற சுயம்பு சிந்தனைகளுமே அற்ற நிலையில், யாரோ போட்ட சுகமான சாலையிலேயே பயணிக்க வேண்டுமென்ற நிர்பந்தத்தில் இட்டு வைத்ததாக எடுத்துக் கொள்கிறது? இங்கும், தனி மனித கேள்விகளற்ற, சுய வளர்ச்சிக்கான உழைப்பற்ற, ரெடி மேட் வாழ்க்கை தேர்ந்தெடுப்பே காரணமேயன்றி வேறு யாரையும் குற்றம் சொல்வதற்கில்லை.

அப்படியாக தன்னைச் சுற்றி அமைத்துக் கொண்ட சுகமான ஒரு உலகத்தில் மூழ்கி கிறங்கிப் போய், உப்பிக் கிடக்கும் நிலையில், ஒரு சில சேலஞ்ச்களை வாழ்க்கை தன் முன்னே விரும்பினாலும், விரும்பாவிட்டாலும் வைத்து திணிக்கும் பட்சத்தில், மாற்றுச் சிந்தனைக்கான இயக்கத்தை தொடங்கி வைத்து விடுகிறது (அது தனது 60 வயதிலே கூட நடக்கலாம்), அது வரையிலும் தன்னுள் நடந்த அத்தனை சுய விசாரிப்புகளும் குணாதிசயமான தன் நடைமுறை எண்ணங்களாக பீறிட்டு வெளிக் கிளம்புகின்றன.

அந்த நிலையிலும் கூட ஒரு தனி மனித நிலையில் தனது மகனுக்கு/ளுக்கு பிடித்ததெல்லாம் கேட்டு, பார்த்து பார்த்து செய்து வைத்தவர்கள், அதே பிள்ளைகள் நன்கு விபரமறிந்து தனக்கென முடிவெடுக்கும் ஒரு திறனும் கிட்டிய பிறகும், தனக்கென பிடித்த ஒருவரை முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தும் பொழுது, சமூக இறுக்கங்களுக்கென தன்னை பலிகடாய் ஆக்கி தான் நேசித்தவர்களையே வெறுத்து ஒதுக்கும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட விடுவது எத்தனை முதிர்ச்சியற்ற ஒரு வளர்ச்சி :). இங்கே என்ன வசதியாக மறந்து போய் விடுகிறோமென்றால், குட்டிக் கரணம் அடித்தாவது தனது குடும்பத்தை தூக்கி நிறுத்துவதற்காக தனது வாழ் நாளை செலவு செய்து, எந்த விதமான தன் சார்ந்த குலத்தின் பங்களிப்புமில்லாமல் வாழ்ந்த ஒருவர், பின்பொரு நாளில் தன் சார்பற்ற அந்தக் குலத்திற்காக தன் நேசித்த பிள்ளைகளையே வஞ்சிப்பதனைத்தான். அது ஒரு நிலை என்றால்....

இத்தனை தனி மனித இறுக்கம் சார்ந்த சமூக தேக்க நிலையைத் தாண்டி மண முடித்துக் கொள்ளும் நபர்கள், அதே சமூக தேக்க நிலையில் தன்னை உட்படுத்திக் கொள்ள நேர்வது, எதனையெல்லாம் எதிர்த்து நின்று செய்தார்களோ அப்படியாக செய்ததே தவறு என்கிற ரீதியில் சரணாகதி ஆகிப் போவதுதான் கொடுமையின் உச்சம். அந்த நிகழ்ச்சியில், பலர் மதம் விட்டு, சாதி விட்டு மணம் புரிந்து கொண்டவர்கள் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் ஒரு பக்கமாக கணவனின்/மனைவின் பக்கம் சார்ந்த மதத்திற்கோ அல்லது சாதியினையோ சார்ந்து, தன் உண்மையான இயல்பு இழந்து, பெயரிழந்து யாருக்காகவோ வாழ்வதனைப் போன்ற ஒரு 'தியாக' நிலையில் வாழ்வதாக புரெஜெக்ட் பண்ணப்பட்டது நெருடலாக இருந்தது.

அப்படியாக தியாக நிலையில் வாழ்வதில் அதனைப் பெற்றுக் கொள்பவருக்கு வேண்டுமானால் பயனளிப்பதாக இருக்குமே ஒழிய கண்டிப்பாக, ஒரு காலமும் அது எதிர் தரப்பினருக்கு நாம் வழங்கிய நியாயமாக போய்விடவே முடியாது. பரஸ்பரமாக இருவரும் பாதிவழியில் வந்து சந்தித்துக் கொண்டு இருவருக்குமே எதெல்லாம் இணக்கமாக, மனதிற்கு சுமையில்லாமல் இருக்கக் கூடிய வகையில் அமைத்துக் கொள்ள முடியாத ஒரு வாழ்க்கையில் எப்படி காதலும், நேசமும் இருக்க முடியும்? முதலில் அந்த தனிமனித விருப்புகளை பூர்த்திக்க தெரிந்த மனதுதானே நேசிப்பு நிலைக்கு உறவை நகர்த்தி ஒரு நல்ல நண்பர்கள் நிலையில் வைத்துக் கொள்ள சாத்தியப்படுத்தும். அதனைத் தவிர்த்து, மீண்டும் சமூகம் நமது குழந்தைகளை வஞ்சித்து விடக் கூடாதே என்ற காரணத்தினாலோ அல்லது வாழ் நாள் முழுதும் நாம் ஒரு வெளியாளாக என் சமூகத்தால் கருதப்பட்டு விடுவோமோ என்ற சுமையை சுமந்து கொண்டு ஒருவரை மட்டும் பலிகடாய் ஆக்கி அவ்வாறு ஆக்கிக் கொள்வதில் 'காதல்' எப்படி அங்கே இருக்க முடியும்?

மற்றுமொரு கேள்வி, காதலும், நேசிப்பும் நெத்தியில் பொட்டு/பட்டை போட்டுருக்காங்களா, நம்ம டயலக்ட் பேசுறாங்களா, செவப்பு/கருப்புத் தோலா அப்புறம் என்ன சாதி, மதம் அப்படின்னு பார்த்துக்கிட்டு வந்ததுச்சுனா, அது உண்மையான மனசு சம்பந்தப் பட்ட நேசிப்பா இல்ல கணக்குப் போட்டு சேர்ந்ததா? எனக்கும் மதம், இனம், மொழி அப்பாற்பாட்டு ஒரு காதல் வந்துச்சு. அதில எந்த நிர்பந்தமுமில்லை. எதனையும் யாரும் எவருக்காகவும் மாற்றிக்கவும் தேவைப்படலை. ஆனால், அதுவும் கொஞ்ச நாட்களில் ஆட்டம் கண்டு உதிர்ந்து போனது; அதுவும் தனிமனித பழக்க வழக்கங்களின்பாற் (attitude) பட்டு, ஆனால், என்னுடைய பையனுக்கு இது வரையிலும் எது போன்ற அடையாளங்களையும் சிலுவை ஏற்ற வேண்டுமென்ற இக்கட்டில் இன்றளவும் என் நிலையில் இல்லை. சுய சிந்தனை உடையவனாகவும், நிதர்சனத்தை சந்திக்க தயாரனவானகவும் வாழக் கூடிய சாத்தியங்களை அவனைச் சுற்றிலும் அமைத்துக் கொடுத்து விட்டால், யாரும் யாருக்காகவும் சமரசம் செய்து கொண்டு, தியாகியாக (ஒரு பக்கமாக) வாழ்ந்து முடிக்க வேண்டிய கட்டாயமிருக்காது.

என்ன ஒன்னு தெரியுதுன்னா, நம்மூர் காதல் மணங்களில் டூ மச் சினிமா செண்டிமெண்ட் பெருக்கெடுத்து ஓடுது. தியாகியா வாழ ஆரம்பிச்சா அது ஒரு சாயம் மாதிரி கொஞ்சம் கொஞ்சமா நிறமிழந்து கடைசியில சுய கழிவிரக்கம் பெருக்கெடுத்து ஓடி பின்னாடி தன்னையே ஒரு லூசரா மனசு அங்கீகரிக்க ஆரம்பிச்சுடும். பாவம்யா!