கடவுளர்கள்: சாரு Vs ஜெமோ-Readers

சில நேரத்தில "எவன் கடவுள்"னு தன்னய வித்து நிரூபிக்க நடத்துகிற சில கண்றாவி அடிதடிகளையும், பல்டிகளையும் படிச்சி தெரிஞ்சிக்கிறப்ப ஏண்டா எழுதப் படிக்க வருதுன்னு வர்றது எல்லாருக்கும் இயற்கைதானோ? எனக்கும் வந்துச்சுங்க. சமீபத்தில ஒரு சில ஆட்களோட பதிவுகளில் இணைச்சு வைக்கப்பட்டிருந்த அந்தக் கடவுள்களின் எழுத்தை தரிசிச்சப்போ.

உடனே தோணியது என்னான்னா, நல்ல வேளை இது போன்ற ஆட்களின் புத்தகங்களை நான் உழைச்சு சம்பாரிச்ச காசை கொடுத்து வாங்கி என் அலமாரியில வைக்காம இருந்திருக்கேனேன்னு நினைக்கும் பொழுதும், அந்தத் தேடல் இவிங்க கையில கொண்டு வந்து நிப்பாட்டாம இருந்துச்சேன்னு நினைக்கும் பொழுதும் கொஞ்சம் ஆறுதலாத்தான் இருக்கு.

இன்னிக்கு காலையில கூட ஒரு "ஆண்டிக்(antique)" கடையில நிப்பாட்டி வந்தேன். எனக்கு பக்கத்தில உள்ள கடை. அங்கேதான் பழைய புத்தங்கள் அது ஒரு மூணு மாசத்திற்கு முன்ன வெளி வந்ததாகக் கூட இருக்கலாம் அடி மாட்டு விலைக்கு கிடைக்கும். ஆயிரக்கணக்கான புத்தகங்கள். ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலா நின்னேன். அழகு அழகான எழுத்துக்களில், வண்ணமயமான அட்டைப் படங்களுடன் அவ்வளவு புத்தங்கள். அதுவும் மலிவான விலைக்கு! என்னோட வர்றதுக்கு தயாரா இருந்தாலும் ஒன்று கூட நம்ம சுவைக்கு ஒத்து வரலை. நான் தூக்கியும் சுமக்கல. இத்தனைப் புறக் காரணிகளும் சேர்ந்து ஒரு புத்தகம் வாங்குவதை தீர்மானிக்கிறது; அதுவுமில்லாம எழுதப்பட்ட நடை, வாக்கியமைப்பு, எழுத எடுத்துக் கொள்ளப்பட்ட பொருள் இவைகளும் கூடவே ஒரு புத்தகம் தன்னை வித்துக் கொள்வதில் பெரும்பங்காற்றுகிறதென்றால் அது மிகையில்லைதானே.

புத்தகங்களின் வாழ்க்கையே இப்படியாக இருக்கும் பொழுது, அதனை எழுதியவர்களின் நிலையை யோசித்தால் காலம் தோறும் வளர்ந்து, தேய்ந்து வரும் கருத்துகளின் ஊடாக தன் நிலை வாசிக்கும் வாசிப்பாளனுக்கு வெளிச்சமூட்டி வாசகர் வட்டத்தை கூட்டியும் குறைத்தும் கொள்ளும் காலம் தோறும் அவர்களினூடாக பிரசவித்த புத்தகங்களும் சந்தையில் விலை போகிறது அல்லது சிறு பூச்சிகளுக்கு புகலிடமாகிறது.

இத்தனை தடைகளையும் தாண்டி ஒருவன் தன் உழைப்பு பணத்தைக் கொடுத்து வாங்கி வாசிக்கிறான் என்றால், அதில் வாசிப்பவனை ஒரு முட்டாள் என்கிற ரீதியில் தவறாக வழி நடத்தி, தன் சுய அரிப்புகளை தீர்த்துக்கொள்ள கிடைத்த ஒரு தளமாக்கப்பட்டிருந்தால் அது எவ்வளவு பெரிய அயோக்கியத் தனமாக வாசிப்பாளனுக்கு தோன்றக் கூடும். அதி தீவிர படிப்பாளிகளின் உலகத்தில கூட என்ன நடக்குதுன்னா, ஏற்கெனவே தான் படிச்ச புத்தகங்களை அது எப்பேர்பட்ட எழுத்தாளனா இருந்தாலும் சரி ஒரு குறிப்பிட்ட ஆளைத் தாண்டி அதெல்லாம் அடுத்த ஆளுக்கு கைமாறும் பொழுது பெரும்பாலானவை குப்பையாக கருதப்பட்டு அது சென்றடைய வேண்டிய இடத்திற்கு சென்றடைகிறது.

இந் நிலையில் அப் புத்தங்களை எழுதியவர்களே வலிய முன் வந்து "நான் எழுத்துலகின் ப்ரம்மா" என்ற ரீதியில் சுய தம்பட்டம் செய்து கொள்வது, பொது பேருந்து இடத்தில் நின்று கொண்டு கைமதுனம் செய்து கொள்வதற்கு சமமாகவே கருதமுடிகிறது. இன்றைய எழுத்துலகில் அதிலும் நம்மூரில் சினிமா பிரபலங்களைப் போலவே எழுத்தாளர்களும் அறியப் படவேண்டும் என்று நினைப்பது கேலிக் கூத்தானது. சினிமாவின் மூலமாக ஒரு நடிகன் அறியப்படுகிறான் என்றால் அது கருவாட்டுக் கடையில் நிற்கும் கூட்டத்திற்கும் வைரக் கடையில் கூடுமிடத்திற்கும் உள்ள வித்தியாசங்களைப் போன்றது.

ஒரு எழுத்தாளன் தனது அவதானிப்பின் ஆளுமை பொருட்டு ஒரு வாசிப்பாளனின் மனதினுள் தனது சுவடுகளை விட்டுச் செல்கிறான். அது வாழ்வு முழுவதுக்குமே சில மாற்றங்களை வாசிப்பாளனின் உலகியல் பார்வையினுள் ஏற்படுத்திச் செல்லலாம். அவ்வாறாக, தன்னை பரிணமித்தாக கருதிக் கொள்ளும் எழுத்தாளர்களோ அந்த எழுத்தை தாண்டிய உலகத்தினுள் இது போன்ற அற்ப "சுய விளம்பரங்களுக்கு" விலை போய் தன்னை தரம் தாழ்த்திக் கொள்வதில் என்ன பொருளிருக்க முடியும்? தன்னைக் காட்டிலும் தனக்கு முன்னமோ, அல்லது சமகாலத்திலோ வாழ்ந்த, வாழ்கிற பிற சிந்தனையாளர்கள், எழுத்தாளர்கள் "அறிவுசார்ந்த கைமதுனம்" செய்து கொண்டார்கள்/கிறார்கள் என்றால் இப்பொழுது அவர்களின் மீதும், சமகால எழுத்தாளர்களின் மீதும் வாறி வீசும் சேறுகளின் ஊடாக நீங்கள் எதனை நிறுவ முயற்சிக்கிறீர்கள்? அதனைக் காட்டிலும் நீங்கள் சிறந்தவர்களாக கருதப் படவேணும் என்ற எண்ணத்தினாலேதானே இருக்க முடியும்.

தொடக்க காலத்தில் நீங்களே கூட அதே ஆட்களின் படைப்புகளை வாசித்தே உங்களின் மாறுபட்ட சிந்தனையை வளர்த்து கொண்டவர்களாய் இருந்திருக்கக் கூடலாமல்லவா? மாறாக, இப்பொழுது மாற்று எழுத்தாளரின் மீது வைக்கும் உங்கள் கருத்துக்கள் அடுத்தவரின் படைப்புகள் அனைத்துமே குப்பையெனவும், தான் மட்டுமே தமிழகத்தில் சிந்திப்பவன் அதனால் மற்ற படைப்பாளிகளை படிக்காதீர்கள் என்ற உங்களது தொனி வாசிப்பாளனின் பரந்து பட்ட வாசிப்பினை நீங்களே வலியச் சென்று அடைக்க முயற்சிக்கிறீர்கள் என்ற ரீதியில் எடுத்துக் கொள்ளலாமா? இது எது மாதிரியான "கை மதுனம்?" வெக்கமாக இல்லை? இவ்வளவு பரந்து, விரிந்து சிந்திக்க தெரிந்தும் ஒரு பொது இடத்தில் எப்படி நாகரீகமாக தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்ற அடிப்படை அறிவற்று உளறி கொட்டுவதால் எங்களைப் போன்றவர்களுக்கு - சகித்துப் போவதில் கூட சலிப்பு தட்டிவிடுகிறது.

நீ பார்த்து, படித்து அனுபவித்தாய் என்றால் அதனைக் கூட வெளிப்படுத்துவதில் ஒரு நாகரீகம் இருக்கிறது. எதனை உன் விருப்பத்தின் பேரில் பார்த்து அனுபவித்தாயோ அது உன்னுடைய சுய விருப்பத்தின், சுவையின், தேடலின் பொருட்டு அமைந்தாக இருக்கலாம். அதனை பொது இடத்தில் அறிமுகப் படுத்தும் பொழுது கேட்கும் அனைவருக்கும் பிடித்திருக்க வேண்டுமென்ற தொனி, "அர்ப்பனக்கு வாழ்வு வந்தா அர்த்த ராத்திரியில கொடை பிடிப்பானாம்" என்பதாகப் படுகிறது.

இன்றை காலகட்டத்தில் மற்றுமொரு வியாபார உத்தியும் கொடி கட்டி பறக்கிறது. அது எதிர்மறை விமர்சனங்கள் கொண்டுவரும் கருத்துக்களை கொச்சையாக அது தனி மனித தாக்குதலாகவோ அல்லது எல்லாமே தெரியும் எனக்கு என்ற ரீதியில் கருத்து கூறுவதாகாவோ அல்லது பால் உணர்வுகளை தூண்டும் மட்டரகமான ரசனைகளை ஊக்குவிப்பதனைப் போல தன்னை வெளிப்படுத்தி அதன் மூலமாக (thriving in controversy) தன்னை மக்களிடத்தே கொண்டு சேர்க்க விரும்புவது. ஆனால், இது போன்ற ஸ்டண்டுகள் காலப் போக்கில் உதிர்ந்து விடுகிறது என்பதனை எப்படி இந்த முற்றிலும் உணர்ந்த ஞானிகள் அறியாமல் மறந்துவிடுகிறார்கள்.

சுய சிந்தனை மீட்டெடுப்பு என்பது ஒரு விதத்தில் அதிக வாசிப்பினை நாடும் மனிதர்களுக்கு நாட்பட நாட்பட கைவரும் ஒரு கலையாக மாறுவது இயற்கை. ஆனால், இன்றைய நிலையில் சினிமா நடிகர்களுக்கும், கட்சி தலைவர்களுக்கும் கொடி பிடித்தும், மண் சோறு தின்றும் தனது முரட்டுத் தனமான அர்ப்பணிப்பை காட்டுவது போலவே, இந்த சுய சிந்தனை மழுங்கடிக்கப்பட்ட இலக்கிய உப நடிகர்களும்(வாசிப்பாளன் எனக் கொள்க) தயாராக இருப்பதாக காட்டிக் கொள்கிறார்கள். இது போன்ற வாசிப்பாளர்கள், வாசிப்பின் அடிப்படை நோக்கமே பகுத்தறிந்து தன் இயல்பு மாறாமல் எச் சூழலிலும் தன்னை தக்க வைக்கத்தான் என்பதனை மறந்து தன் நேசிக்கும் ஒருவன் எது செய்தாலும் அது சரியே என்ற நிலை எடுப்பது எப்படி "சுய சிந்தனையின்" பொருட்டு கட்டப்பட்டதாக அமையமுடியும்? எது மாற்றியது? இது போன்ற புத்தி மழுங்கல்களை வாசிப்பாளனிடத்தும், எழுத்தாளனிடத்தும்?

ஒரு சமூகத்தின் மொத்த அறியாமையும் இதற்குள் அடங்குமா? ஒப்பீட்டு நிலையில் இந்தியா போன்ற சமூகத்தில் ஒரு பணக்கார, ஏழைத் தன்மை எப்படியாக வரையறுக்கப் படுகிறது? மாடி வீட்டில் வாழ்பவன், கூரை வீட்டில் வாழ்பவனை கீழே போட்டுப் பார்க்கிறான்; அது போலவே மிதி வண்டி வைத்திருப்பவனை, இரு சக்கர மோட்டர் வாகனம் வைத்திருப்பவனும்; கார் வைத்திருப்பவன் மோட்டர் வாகனம் வைத்திருப்பவனையும் தாழ்வான எண்ணத்தில் பார்ப்பது போலவே, இங்கு சமீப காலமாக நான் கண்டு வருவது, இந்தப் புத்தகத்தை வாசித்திருக்கிறேன், இந்த உலக சினிமா பார்த்திருக்கிறேன், அதனை பார்க்க, கேட்க நேராதவர்கள் எல்லாம் என்னை கடவுளாக மதிக்க, போற்ற கற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்ற அதே அகம்பாவ மனவோட்டத்தின் அடிப்படைதான் இதன் ஊற்றா? இது போன்ற ஒப்பீட்டு ட்ரெண்ட் மேலை நாட்டு எழுத்தாளர்களிடம் இன்று இருக்கிறதா?

சரி, மற்ற மொழி படங்களையும், இலக்கியங்களையும் படித்து, பார்த்து (சில நேரத்தில செய்யமாலயே) சிலாகித்து யார் முதலில் அதனை வெளிக் கொண்டுவரப் போகிறோம் என்ற போட்டா போட்டியில் வசதியாக ஒரு விசயத்தை மறந்து விடுகிறோம், அது அந்தப் படைப்புகளை படைத்த மனிதர்கள் தனி பட்ட வாழ்வில் கடைபிடித்த எழுத்து நாகரீகம். அதனை ஏன் நாமும் கடைபிடிக்க முன் வருவதில்லை? விடுதலை போராட்டத்தில் வன்முறை கூடாது என்று போதிக்கும் நாம், தனிப்பட்ட வாழ்வில் துப்பாக்கி கிடைத்தால் தன் துறை சார்ந்த மற்றுமொரு பிரபலத்தை போட்டுத் தள்ளிவிடுவோமென்கிற அளவிற்கு மன ஆர்பரிப்பு. இது எப்படி சாத்தியமாகிறது?

எல்லா நிலைகளிலும் தனிமனித துதி பாடல் அவசியம்தானா? அதனையே முதலில் ஒரு சமூகத்தில் கட்டுடைத்து மாற்றமடைய வைக்காமல், என்னவர் என்ன சொன்னாலும் அதற்கு "சப்பை கட்டுவோம்" என்ற திவீரவாத எண்ணவோட்டத்தை ஊக்குவிப்பது, காந்தியத்தின் பால் காதல் கொண்ட நம்மூர் எழுத்தாளர்களுக்கு நியாயமா? ஊரான் ஒருவனின் சட்டையை பிடிக்கும் பொழுது ஒரு நியாயம், தனக்கு என்றால் ஒன்றா? என்னங்கடா இது நியாயம்? வளருங்கப்பா!



பி.கு: மேலும் நம் இலக்கிய எதிர்காலம் முகமூடி கழட்டப் பட்ட நிலையில் ... சாரு நிவேதா எனும் ’பரமார்த்த குருவும்’ அவரின் இணைய சிஷ்யார்களும்