குளிர்சாதன வசதியிருக்கு உள்ளே வராதே...!

நான் உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ளப் போகிற விசயம் கொஞ்சம் முக்கியமான சமூக கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்கப் பட வேண்டிய விசயம். கடந்த முறை நான் இந்தியா வந்திருந்த போது இது எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம். நான் எனது பொற்றோர்களுடன் அமெரிக்க விசா வாங்கும் பொருட்டு அவர்களை அங்கு மவுண்ட் ரோடு பக்கமிருக்கும் கட்டடத்திற்கு கொணர்ந்திருந்தேன்.

அங்கு ஆடு மாடுகளை விரட்டியடிப்பதை போல மந்தையில் மாட்டி (அப்படி ஏண்டா தெகா அமெரிக்கா போற அப்படின்னு கேக்றீங்களா, எல்லாம் நேரந்தான் வேற என்னாத்தா செல்றது) மஞ்சு விரட்டு முடிச்சுட்டு ஒரு அனுமதி சீட்டும் வாங்கிட்டு வெளியே வந்தா ஒரு மூணு மணி நேரம் வெளியே செலவு செய்யணும் அப்படிங்கிற நிலமை.

முன்னாலேயே ஒருத்தரு கைத்தடியும் அதுவுமா ஏய் அங்க நிக்கப்புடாது அந்த மரத்தாண்ட போ, ஏய் நீ என்ன இங்கன செரிஞ்சு கிட்டு நிக்கிற அப்படின்னு துப்பாக்கிய காட்டியெல்லாம் மிரட்டி ஒரே மரத்தடிக்கு கீழே எல்லோரையும் கட்டிப் போட முயற்சித்துகிட்டு இருந்தாங்க. அதப் பார்த்துப்புட்டு, ச்சே, நம்ம அப்பா அம்மாவிற்கு நிக்க வேற முடியாது பக்கத்தில ஏதாவது ஒரு பழமுதிர் சோலையோ, இல்லே ஒரு புத்தக கடையோ இருந்த நல்ல இருக்குமேன்னு கண்ணெ விட்டு தேடும் பொழுதுதான், நம்ம ஆக்ஸ் ஃபோர்ட் புத்தக நிலையம் ஞாபகம் வந்துச்சு.

அடெடா, நமக்கு வேண்டிய இடமாச்சேன்னு ஆர்வமா அங்கன போயி கொஞ்சம் நேர நின்னுப்புட்டு மேஞ்சுப்புட்டும்தான் வருவோமின்னு குழந்தைதனமா உள்ளே போறதிற்கு முடிவு பண்ணிப் போனதாங்க தெரிஞ்சுச்சு நாம இந்தியாவின் மன நிலை எப்படியிருக்குன்னு. இன்னும் எவ்ளோ தொலைவில் உள்ளோம், நம்மை ஒரு மனுசனா நாமே மதிச்சுகிறத்துக்குன்னு.

அப்படிப் போக எத்தனிக்கும் போது, சும்மா சாதரணமாத்தான் ட்ரெஸ் பண்ணிருந்தோம், இன்னும் சொல்லப் போன கொஞ்சம் கிராமத்து தனமா(!?) சென்னை வாட்சுமேன் கண்ணுக்கு கூட சல்லிக்காசு பொருமானம் இல்லாமல் இருக்கிற லுக் போல. அந்த வாட்ச்மென் எங்கள வாசல்ல வச்சு நிறுத்தி கேட்டுபுட்டாரு ஒரு கேக்கக் கூடாத கேள்விய, ஏன் உள்ளே போறீங்க?

அடெ என்னாட இது அப்படின்னு ஆகிப் போச்சு, உள்ளே புத்தகங்கள் தானே விக்கிறீங்க இல்லே வேற ஏதாவதா அப்படின்னு நான் எதிர் கேள்வி கேட்டேன். அதுக்கு அவரு ஆமா புக்குதான் விக்கிறோம், ஆனா இங்க நிறைய பேரு சும்மா ஏ/சி இருக்கின்னு வந்து நின்னுப்புட்டு போவோமின்னு வராங்க அப்படின்னாரு.

எனக்கு சுளீர்னு யாரோ சூடு வைச்ச மாதிரி இருந்துச்சு. என்னங்கட இது ஒரு புத்தக்கடையில ஒரு நாள் இருந்து தடவித் தடவி பார்த்தாலும் நமக்கு பிடிச்ச புத்தகமா கிடைக்கிறது அரிது அப்படி இருக்கும் பொழுது எத்தனை கஷ்டமர் உள்ளே போயி வெளியே வந்தா எவ்ளோ புத்தகம் விக்கலாம் அப்படின்னு இருக்கிற தொழில்ல இருந்துகிட்டு, உள்ளே போறதிற்கு முன்னாலேயே இப்படி அடிக்காத குறையா மூஞ்சில சாத்தினா கொஞ்ச கொஞ்சம் படிக்கிற பழக்கத்தில இருக்கிற ஆட்களும் சன் ட்டி.வி, எம் ட்டி.வி அப்படின்னு போயிடுலாம் போலன்னு நினைச்சுக்கிட்டேன்.

நான் அந்த வாட்ச்மென்கிட்ட கேட்டேன், ஏங்கா எப்படி நான் புத்தகம் வாங்கேவேனா இல்லை வாங்கமாட்டேனா அப்படின்னு முன்னாலேயே கண்டுபிடிச்சி உள்ளே விடுறதா வேணாமான்னு வடிகட்டுவீங்கன்னு கேட்டேன்? முழிச்சாறு... அவரு முன்னாலே புத்தகம் எதுவும் வாங்கி பழக்கமுண்டான்னு எனக்குத் தெரியல. ஏன்னா, புத்தகக் கடைகுள்ள நுழையுற அத்தனை பேரும் புத்தகம் வாங்கித்தான் ஆகணுமின்னா யாரவது உள்ளே போவோமா? அப்படி பிடிச்சிருந்தா வாங்கமத்தான் வெளியே வருவோமா?

சரி இப்ப என்ன நடக்கிது நம்மூருல? ஒரு "வெள்ளைக் காரன்" அதே கடைகுள்ள நூழையுறான் அப்படின்னு வச்சுக்குவோம், இல்லேன்னா யாரவது கார்லே வந்து இறங்கி உள்ளே போறாங்க அப்படின்னு வச்சுக்குவோம், அந்த வாட்ச்மென் என்ன பண்ணியிருப்பாரு கதவா திறந்து விட்டதுமில்லமா, தலை தாழ்த்தி உள்ளே அனுப்புவாரு, இல்லையா?

அப்படின்னா, எங்களுக்கு என்னாச்சு? சரி இது இங்க மட்டும்தானா அப்படின்னா இல்லையே, கோயில்ல ஸ்பெசல் பூஷை, ரயில் டிக்கெட் வாங்கிற இடத்தில, சரி அதெல்லாம் விடுங்க பல்கலை கழங்கள், கல்லூரிகளில் பணம் கட்டும் கவுண்டரில் ஒரு மாணவனுக்கு மரியாதை இருக்கா அங்க வேலை பாக்கிற ஆட்கள்கிட்டே இருந்து. ஏய்யா இப்படி நம்மை நாமே கேவலமா மதிச்சுகிறோம்?

ஒரு ஆளை அவன் என்ன கலரா இருக்கன், கருப்பா இருக்கானா இல்லை செவத்த தோல இருக்கானான்னு பார்த்து மரியாதை கொடுக்க முடியுமா? இல்லை வியபாரம்தான் பண்ண முடியுமா? எல்லாம் கொரகமய்யா. இதுக்காக நான் வெள்ளக் காரன் தோலை உரிச்சு மாட்டிக்க முடியுமா, இல்லை, காதில கடுக்கனும், பங்க் கட்டிங்கும் பண்ணிக்கிட்டு எங்கப்பன் குதிருகுள்ள இல்லென்னு திரிய முடியுமா?

சரி நாம ஏங்க இப்படி இருக்கோம், அல்பத்தனாம யோசிச்சுக்கிட்டு, ஏ/சி, காரு, பங்களா எல்லாம் இருந்த நாம பெரிய ஆள், எல்லாம் தெரிஞ்ச ஆள். மண்டைக்குள்ள மசாலவே இல்லாமல் இருந்தாலும் இதெல்லாம் இருந்தா நாம ஆளுன்னு நினைச்சுக்கிட்டு திரியரோம்.

எப்ப நாம ஆளா வெளிப் பார்வையிலே பார்த்து எடைப் போடுறதை நிப்பாட்றோமோ அன்னிக்குத்தான் இந்தியா உண்மையிலேயே ஒளிர்கிறது! இந்தியன்னா நாம்மை நாமே மதிச்சுக்கலாம், நாம அதுக்கு தகுதியானவங்கதான் அப்படின்னு நம்மூருல நம்மை மதித்து காமிச்சாதான், சிங்கப்பூர்ல இருக்கிற முஸ்தாபா கடை நம்மாலு உள்ளே போறதிற்கு முன்னாலேயே நம்பிக்கையில்லாமே பையை கட்டி உள்ளே அனுப்புறதை நிறுத்துவான். கோவலமா இருக்குங்க, நெலமை.

இதெ ஏன் நான் இங்க சொல்றேன் அப்படின்னா கல்லூரிகளிலும் இப்படித்தான் அங்கு உள்ள அலுவலகங்களில் வேலைப் பார்க்கும் ஆட்கள் மாணவர்களை ஆடு மாடுகளைப் போல நடத்துவது, ரேஷன் கடையில் க்யூவில் நிற்கும் மக்களை மாக்களைப் போல அங்குள்ள ஊழியர்கள் நடத்துவது, எந்த பொதுமிடமாயினும் அரசாங்க உத்தியோகம் பார்க்கும் நபர்கள் தாங்களை கடவுளின் மறுபிறப்பாக கருதி மக்களுக்கு வரம் தருவதாக நினைத்துக்கொள்ளும் மனப் பாங்கு என்று ஒழியப் போகிறது நம்மிடத்தே இருந்து.

இன்னும் நாம் நிறைய தொலைவு போக வேண்டியிருக்கிறதோ? அந் நாளை நாம் எட்ட!