மக்கள்தொகை கட்டுப்பாட்டிற்கு ஆண்களின் பிரசவ பங்களிப்பு!!

அன்றைய இரவும் மற்றைய இரவைப் போலத்தான் எங்களை நாடி வந்தது. ஆனால், அன்றைய இரவுக்கு முற்பகலில் தீபாவளிக்கென துணிகள் எடுப்போமென நிறைமாத கார்ப்பினியை விடாப் பிடியாக பக்கத்தில் இருக்கும் மாலுக்கு(mall) அழைத்துச் சென்றேன். கடைகள் மூட ஒரு இரண்டு மணி நேரங்களே இருக்கும் பட்சத்தில் மூன்று பேருக்கு துணி எடுக்கும் நிலையில் சென்றிருந்தோம். ஒருவருக்கே எடுத்து முடித்த நிலையில் மீதம் ஒரு பதினைந்து நிமிடங்களே கைவசமிருந்தது.

அரக்க பரக்க இன்னொருவருக்கும் எடுத்து முடித்துவிட்டுப் பார்த்தால் கடையின் முகப்பே மூடப்பட்டு இதர கடைகளையும் மூடி விட்டிருந்தார்கள். காரை கிழக்கு முகமாக நிறுத்தி வைத்து விட்டு நுழைந்திருந்த நாங்கள் மேற்கு பக்கமாக திரிந்திருக்கின்றோம். இப்பொழுது ஒரு பக்க வாசலே திறந்திருக்கும் பட்சத்தில் அதன் வழியாக வெளியேறி காரைச் சென்றடைய குறைந்தப் பட்சம் ஒரு 20 நிமிடங்கள் நடக்க வேண்டிருந்தது.

சரியாப் போச்சு என்று நினைத்துக் கொண்டே என்னவளையும் தரத் தரவென்று மெதுவாத்தான் நடக்க வைத்துக் கூட்டிக் கொண்டு வரும் பொழுதே... கூறிவிட்டாள் "என்னாங்க ஏதோ இறங்கின மாதிரி இருக்குன்னு..." எனக்கு கபக்கென்று உள்ளே கிலி பிடித்துக் கொண்டாலும்... சின்னதாக ஒரு ஆசை சுய ப்ரசவித்திற்கு இது அவசியமென்று நினைத்துக் கொண்டேன் :-).

ஒரு வழியாக வெளியே நின்ற செக்யூரிட்டி எங்களின் நிலை பார்த்து பார்க்கிங் லாட்டிலிருந்த அவரின் காரில் எங்கள் வாசல் செல்ல அவராகவே முன்வந்து கூட்டிச் சென்று இறக்கி விட்டார். பின்பு என்னவள் என்னிடத்தே இவர்தான் கடவுள் இப்பொழுதென்று தத்துவம் பேசிச் சிரித்தால். அன்பே சிவமாம்!

இப்படியாக இருந்த எங்களிரவு அடுத்த இரண்டு மணி நேரத்தில் பெரிய வாழ்க்கை கல்வியாக மாறிப் போனது. நான் எதிர் பார்த்திருந்த நாளாகவும் அமைந்துப் போனது! சரியாக ஒரு பதினொரு மணி வாக்கில் கொஞ்சம் இரத்தம் கசிவதாக கூறினாள், அதனைத் தொடர்ந்து நானும் மருத்துவரை தொடர்பு கொள்ளலாமென அவர் கொடுத்த இரவு எண்ணை தொடர்பு கொண்டேன், இரண்டாவது முறை அழைத்தே மருத்துவ மனையிலிருந்து சில அடிப்படை கேள்விகளுக்கு பதிலுரைத்த பின் எங்களை அவர் மருத்துவ மனைக்கே வந்துவிடும் படி அறிவுருத்தினார்.

பதராமல் பக்குவமாக மருத்துவ மனையின் முன் பக்கத்தில் காரை நிறுத்தி விட்டு நடந்தே உள்ளே சென்று என்னவளின் கையாலேயே பேப்பர் வொர்க் செய்ய வைத்து விட்டு ஒரு அறையில் சென்று அடைந்து கொண்டோம்.

பதினொன்னரை மணி. பரிசோதித்துப் பார்த்துவிட்டு இது ப்ரசவ வலியின் அறிகுறிதான் என்று நிச்சயிக்கப் பட்டது.

இருங்க, என்னாடா தெகா குழந்தைப் பொறக்கப் போறத இப்படி நீட்டி முழக்கிச் சொல்லிக்கிட்டு இருக்கானேன்னு நினைக்கிறீங்க இல்லையா. விசயமில்லாம நான் உங்க நேரத்தை திருடிக்கிட்டு இருப்பேனா, சொல்லுங்க. சொல்றேன்.

நம்மூரு பெண்களும் சரி, அப்பாவாகப் போகும் ஆண்களும் சரி ப்ரசவமென்பது பெண்களுக்கே எழுதிவைக்கப்பட்ட வலியென்று யாரோ எழுதி வைத்து விட்டதாக நம்பிக்கொண்டு இன்னமும் மாப்பிள்ளையாக தன்னை நினைத்துக் கொண்டு, பல அப்பாக்கள் வேலை நிமித்தமாக வெளியூரில் இருப்பார் அந்த முக்கியமான நாளில்; பெண்ணும் பக்கவாக அம்மா வீட்டில் அடி ஆட்களுடன் எதிர் வரும் போரை சந்திக்க "மக்கள் படையுடன்" காத்திருப்பார். இது நம்மூர் சிட்டுவேஷன், இல்லையா?

ஆனால் இங்கே அந்த மக்கள் பூராவும் ஆப்செண்ட் (அது உன் தலையெழுத்துடான்னு சொல்லப்பிடாது, இதனை முழுமையா அனுபவிக்கணுமின்னுதான் என்னோட திட்டமே ;). எப்படி நாம் தனிமையில் ஒரு உயிரை உருவாக்க எத்தனித்து இரண்டு பேர் மட்டுமே போரிட்டமோ அதே நிலையில் நானும் அவளும் தான் இன்று (உதவிக்கு ஒரு மருத்துவருடன்). என்னவளுக்கு கொஞ்சம்அதே எதிர் பார்ப்பு அந்த "மக்கள் படை" இருந்தால் இன்னமும் கொஞ்சம் ஆராட்டி இருக்கலாமே என்று. ஆனால், இப்பொழுது வரும் ஒவ்வொரு ஐந்து நிமிடத்திற்கும் முப்பது செகண்டுகள் நிற்கும் வலியை ரொம்பவும் கவனத்துடன் எதிர் கொண்டு வாயால் ஊதியே தனித்துக் கொள்ளும் நிலமை தன்னந் தனியாக.

ஆனால், நம்மூர் மருத்துவ மனைகளில் ஏன் அத்துனை சத்தமும், கையை பிசைந்து கொண்டு வெளியே நடந்து திரியும் பெண்ணின் அப்பாவும், ஊராக வந்து நிற்கும் அத்துனை பெண்களும் உள்ளே வருகிறார்கள். உள்ளே என்ன நடப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு ஏற்கெனவே பிள்ளை பெற்ற பெண்டீரும் அப்படி படை கலக்குகிறார்கள்? அதனால் தானோ என்னவோ இப்பொழுது முக்கால் வாசி பேருக்கும் மேல் அறுவை சிகிச்சையின் பேரில் ப்ரசவிக்கிறார்கள் போலும். சரி விசயத்துக்கு வருவோம்.

முதல் நாள் இரவு சேர்ந்து, மறுநாள் மாலை வரையிலும் கொஞ்சம் ஸ்ட்ராங்காக இடுப்பு வலி வரட்டுமென காத்திருந்தோம். என்னவளுக்கு வலியை எப்படி மூக்கில் ஏற்றி வாயின் வழியாக நாகரீகமாக ஊத வேண்டுமென்ற நுட்பம் தெரியாததால் கொஞ்சம் படை கலக்கி வைத்து விட்டால், பயந்து போன இந்த ஊர் செவிலியர்கள், ஷி ஸ் ஹர்டிங்க், ஷி ஸ் ஹர்டிங்க் என்று கூறி கொஞ்சம் மயக்க மருந்தும் கொடுத்து, இடுப்பு வலியையும் துரிதித்தார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

பின்பு வந்தது எபிடூரல் (epidural) என்ற வலியை மறக்கடிக்கும் ஊசி. போட்டதுதான் தெரியும் வலி பறந்து போனது போல. ஆனால், அழுத்தம் தொடர்ந்தது. இப்பொழுது டாக்டரும் உள்ளே வந்தாகிவிட்டது. எனக்கு கொஞ்சம் கலக்கமிருந்தது. எப்படி என்னவள் இதனை முடித்துக் கொடுக்கப் போகிறாள் என்று. டாக்டர், அரை வலி மயக்கத்தில் இருந்தவளிடம் "உன் கணவன் பொறுப்பில்லாமல் ஸ்கீரினுக்கு பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு நிற்கிறார், அவருக்கு வேலை கொடுப்போமா" என்று நகைத்து அவளை சிரிக்க வைத்து என்னை வேலையில் அமர்த்திக் கொண்டார்.

இப்பொழுது ஒரு செவிலியின் வேலையை நான் பார்க்கப் போகிறேன். எனது வேலை வலது காலை பிடித்து ஒவ்வொரு முறை இடுப்பு வலி உச்சத்திற்கு போகும் பொழுதும் அழுத்தி பிடித்து வெளியே குழந்தையை தள்ளுவதற்கு உதவி புரிய வேண்டும். ஹும்... கொஞ்சம் மனத்துக்குள் பட படப்பு ஒட்டிக் கொண்டாலும், என்ன அவள் அனுபவிப்பதில் நமக்கு கால்வாசியாவது ஒட்டிக் கொள்ளட்டுமே என்று ஒவ்வொரு முறையும் முக்கி, முனகும் பொழுதும் அவள் காதருகே சென்று இதோ உனது தேவதையின் முடி தெரிகிறது... இதோ வெளியே வந்து விட்டால் இன்னும் மூன்று முறை அவ்வளவேதான் என்று சுய ப்ரசவிக்க உதவி, குழந்தையையும் வெளியே எடுத்து விட்டு, பிறகு பனிக்குடம் எடுத்து, தைக்கும் வரையிலும் அருகமையே நின்றது, வாழ்விற்கும் ஒரு மறக்க முடியாத அனுபவம்.

வாழ்க்கைக்கும் ஒரு பெண்ணுக்கு ஒரு குழந்தையே போதுமான அனுபவமாக இருக்க வேண்டுமே, எப்படி இந்தப் பெண்கள் அத்தனை வலியையும் சகித்துக் கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் தனது கணவனுக்கு எந்த மகப் பேறு வலியையும் வழங்காமல் தானே முன் வந்து ஏற்றுக் கொண்டு இதில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள் என்று எண்ணத் தோன்றியது.

இந்த அனுபவத்தைத் தொடர்ந்து பல கேள்விகள் என்னுள் எழுந்துள்ளது. அது கலாச்சாரம் சார்ந்தது. குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளும் சமயத்தில் நமது நாட்டு மக்கள் எப்படியெல்லாம் பில்டப் கொடுத்து, வேறு வேலை வெட்டி இல்லாமல் பத்து பதினைந்து பேர் எப்பொழுதும் அந்த பெண்ணையே சுற்றிச் சுற்றி வருவது, கணவனும் வேலைக் களவானியாக எனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாதுப்பா என்கிற மாதிரி நடந்து கொள்வது.

ஐந்து குழந்தைகள் பெற்றுக் கொண்டும் கூட அதில் உள்ள காம்ளக்ஸிட்டிகளை ஆண்கள் தெரிந்து கொள்ளாமல் உதாசீனப் படுத்துவது ஏன்? என்னமோ பிள்ளையே நான் போட்ட பிச்சைங்கிற மாதிரி, சில ஆண்கள் குழந்தையை தன் கட்டுப் பாட்டுக்குள்ளேயே வைச்சிக்கிறது... பெண்களும் அதுக்கு தகுந்தபடி ஓவர் பில்டப் கொடுத்துப் பார்த்தாலும் நம் ஆண் மக்களிடையே செல்லு படி ஆகாமல் இருப்பது... இப்படி பல விசயங்கள் வந்து போனது.

இன்னும் இது தொடர்பா பின்னால் எழுதணும். இதுக் கிடையில் ஓவ்வொரு அப்பாவும் தன் பிள்ளை ஒண்னொண்ணும் எப்படி தன் துணைவி வெளியே கொணர்ரான்னு பக்கத்தில இருந்து கண்கூடா காணணும், அப்பத்தான் இந்தியாவில் "குழந்தை தயாரிப்பு" ஒரு தொழிற்சாலை தொழிலா நடைபெறாம இருக்குமின்னு நினைக்கிறேன்.

எது எப்படியோ அப்பாவாகப் போகும் அப்பாக்களா எந்ததெந்த சுகத்தையெல்லாம் சேர்ந்து அனுபவிக்க நினைக்கிற நாம, தெய்வீகக் காதல், வெண்டைக்கா காதல் அப்படின்னும் சொல்லிக்கிட்டு திரியற நாம இந்த முக்கியமான விசயத்தில முன்னம நின்னு நம்ம துணைக்கு உதவி பண்ணுறது அவசியமோ அவசியமின்னு நான் நினைக்கிறேன். அதனை நாம மிஸ் பண்ணோமின்னா, பாதி இழப்பு நமக்குத்தான்.