இவர்களும் நம் மக்கள்தான்...

நான் புதிதாக அமெரிக்கா வந்திருந்த பொழுது இந்தியா என்று ஏந்தவொரு இடத்தில் எழுதி இருந்தாலும் அதற்கு ஒரு மாஜிக் ஈர்ப்பு இருந்ததுண்டு. இன்னமும்தான். சில சமயங்களில் நான் மான்ஹட்டனில் நேரத்தை செலவு செய்யும் பொருட்டு கால்நடையாக நடந்து திரிவதுண்டு. அப்பொழுது நான் சதாரணமாக காணும் ஒரு விசயம் வழிதோரும் ஆங்காங்கே பாதாள சாக்கடையின் வெளி முகப்பை மூடி வைத்திருக்கும் கணமான மூடி (Manholes). அதன் மீது அடித்திருக்கும் ஒரு வரி "Made in India" என்றதைப் பார்த்தவுடன் கொஞ்சம் பெருமையுடன் அப்படியே பார்த்து நின்று விடுவது.


அப்படி இருக்கும் பட்சத்தில் நேற்று இது தொடர்பாக ஒரு செய்தி படிக்கக் கிடைத்தது "தி நூயொர்க் டைம்ஸ்"ல். என்ன சொல்லியிருக்காங்கன்னா, இந்த சாக்கடை மூடிகள் மேற்கு வங்கத்தில் உள்ள சக்தி இண்டஸ்டிரி என்ற நிறுவனத்தால் முழுக்க முழுக்க செங்கல் சூலையில் செங்கற்கள் தயாரிப்பது போலவே, கைப் பக்குவமாக 1400 செண்டிகிரோடு வெப்பத்தில் நின்று, எந்தவொரு தற்காப்பு கவசங்களுமின்றி வெற்றுடம்புடனும், காலணியற்ற கால்களுடனும் கொட்டும் வியர்வை மழையில் நீந்தி நின்று அதனை செய்து நூயொர்க் நகரத்திற்கு அனுப்பி வைக்கிறார்களாம்.


அந்த செய்தியை கொடுப்பதற்காக இந்தப் பத்திரிக்கை நிருபர் ஒருவர் புகைப்படம் எடுக்கச் சென்ற பொழுது மிகவும் பெருமையாக சுத்திக் காமித்தார்களாம். பாதுகாப்பு சார்ந்த கேள்விகளை மட்டும் கேக்கும் பொழுது இது வரையிலும் எந்தவொரு அசம்பாவிதமும் நடக்கவில்லை என்று கூறி புலகாங்கிதம் அடைந்து கொண்டார்களாம், அதன் நிறுவனத்தார்.


அவர்களின் தினக் கூலி கூட ஒரு நாளைக்கு ஒரு டாலருக்கும் குறைவுதானாம். ஆனால், அதே தொழிலில் ஈடுபட்டிருக்கும் ஒரு அமெரிக்கருக்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு 25 டாலர்களாம். கேக்கும் பொழுது என்ன தோன்றுகிறது உங்களுக்கு?


இது போலவே முன்பொருமுறை நம்மூர் கணேஷ் பீடிகள் சக்கை போடு போட ஆரம்பித்த நேரம் இங்கு, உலக மனித உரிமை கழகம் எப்படி அந்த பீடிகள் உருட்டப் பெற்று சந்தைக்கு வந்தடைகிறது என்பதனை நேரடியாகவே குழந்தைகள் தொழிலில் ஈடுபடுத்தப் படுவதை காமித்து அதனை இங்கு விற்பதற்கு தடை வாங்கித் தந்தார்களாம்.


இப்பொழுது, இந்த சக்தி இண்டஸ்ட்ரி அந்த லிஸ்டில் சேர்ந்திருக்கிறது. அதற்காக இதற்கு முன்பு இந்த மூடிகளை பல வருடங்களாக அடி மாட்டு விலைக்கு வாங்கி வந்த இந்த New York City’s Department of Environmental Protection ஏஜென்சிக்கு இது தெரியாத என்றால் - அது ஒரு மில்லியன் டாலர் கேள்வி என்று கூறலாம்.


என்னமோ இது போன்று வேலைகளில் ஈடுபட்டுள்ளவர்கள் எல்லாம் இப்பொழுது அடித்துக் கொண்டிருக்கும் அதிர்ஷ்ட காற்றில் சுத்தமாக மறந்து போனவர்கள் என்பது மட்டும் உண்மை. ஆனால், இவர்களுக்கு மட்டும் இன்னமும் ஒரு நாளைக்கு 60 ரூபாய்க்கும் குறைவாக ஊதியத்தை வழங்கி விட்டு மற்றவர்கள் வங்கியிலிருந்து ஒரு நாளைக்கு 25 ஆயிரம் மட்டும்தான் எடுக்க முடியுமென்ற பெரிய கிணற்று வித்தியாசத்தை உருவாக்கி அதன் பொருட்டு மக்களையும் ரொம்ப நாளைக்கு பிரித்தாள முடியாது. அதன் எல்லை எங்கே நம்மை இட்டுச் செல்லும் என்பது நமக்கெல்லாம் தெரியும்தானே.

நன்றி: தி நூயொர்க் டைம்ஸ். இந்த செய்தியைப் படிக்க இங்கே சொடுக்கிப் பாருங்க...