மினசோட்டா பய(ண)ம்

அண்மையில் மினசோட்டா மாநிலத்திற்கு சென்றிருந்தேன் Christmas நிமித்தமாக, கண்டிப்பாக அந்தப் பயணத்தைப் பற்றி இங்கு நண்பர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்வதில் ஏதாவது அவர்களுக்கு கிடைக்கக்கூடும் என்ற எதிர்ப்பார்புடன் இதனை இங்கு கிறுக்கிவைக்கிறேன். முதலில் எனது விமான பயணத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கிறேன். ஏழு வாரங்களே இருக்கும் பட்சத்தில் பயண சீட்டு வாங்க நேர்ந்த்ததால் அமெரிக்க ஏர்லைன்ஸ் இணைப்பு விமானம் மூலம் அட்லாண்டாவிலிருந்து சிகாகோ வழியாக செயிண்ட் பால் செல்ல வேண்டும், குறைந்தது நேரடி விமானமாக இருந்தால் ஒரு இரண்டரை மணி நேரமே ஆகக்கூடும்.

இதில் என்ன இருக்கிறது தெக்கிக்காட்டான் பிளேடூ போட்றனே அப்படின்னு நினைக்காதீங்க வந்திட்டேன் விசயத்திற்கு. இரண்டு மணி நேர தாமதத்திற்கு பிறகு மெதுவா உருட்டி ஒடு தளத்திற்கு வந்து வேகத்தை அதீதப் படுத்தி ஒரு நான்கு அடி உயரத்தில் தாவ ஆரம்பித்த அடுத்த விநாடி விமான ஒட்டி தடமுடன்னு திரும்பவும் வலது பக்கமாக விமானம் சாய பலத்த சப்தத்துடன் தரையிறக்கினார். உள்ளே பயணிகளிடத்தே ஒரே கலோபரம் கூச்சல் குழப்பம். விமானம் வேகம் குறைந்து மட்டுக்கு வந்ததும் விமான ஓட்டி வலது பக்கமாக உள்ள இஞ்சின் பழுதடைந்தாகவும் இப்பொழுது விமானம் தன்வசப்படுத்தப்பட்டதாகவும், தாம் அனைவரும் அதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு பெரிய விபத்திலிருந்து தப்பித்துவிட்டதாகவும் கூறினார்.

மீண்டும் எல்லோரையும் வேறு விமானம் மாற்றி ஒரு ஆறு மணி நேர இடைவேளைக்குப் பிறகு வங்கொலையா கிடந்த எங்களுக்கு ஒரு பெப்சியை இரண்டு பேருக்கு நிரந்து ஒரு காகிததுண்டை கடிச்சிக்க சொல்லி கொடுத்துப் போட்டு அம்மணிகள் இரண்டும் எஸ்கேப்பு அதுவும் இரண்டாவது விமானத்தில.

சரி விட்டுத்தள்ளு அப்படின்னு மறந்திட்டு ஒரு ஐந்து நாளை குளிரக் குளிர கொண்டடிப்புட்டு திரும்ப கொண்டுவந்து விமான நிலையத்தில தள்ளிப்புட்டு போயிட்டாங்க. மொத்தம் பதினோரு மணி நேரம் வீடு வந்து சேர, இடையில என்னன்ன நடந்திச்சுன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சன்ன திரும்ப பேசாம சிவா ஒணான் பிடிக்கிற கதையில வர கதாநாயர்களில் ஒருவராக நானும் திரும்ப போயிடலாம தெக்கிக்காட்டுக்கு அப்படின்னு தோணுது. உடுவன ஒங்கள மிச்சத்தையும் கேட்டுப்புட்டு போயிருங்க, நீங்க தப்பித்தவறி அமெரிக்கன் ஏர்லைன்ஸ்_ல பறக்கப் போறீங்களா இல்லையான்னு முடுவு பண்ணற பகுதி இப்ப சொல்ல போர விடயம்.

அடங் கொப்புறனா, மினசோட்டாவில் ஏத்தி உட்கார வைச்சுப்புட்டு திரும்பவும் ஒரு இரண்டு மணி நேரம் தாமத்திருக்கு பிறகு, ஏதொ வலது இறக்கை பக்கம் போட்ட ஃபியோல் அளவு தெரியலயாம் ஏன்னா அத அளக்குற மீட்டர் வேலை செய்யலயாம் அதனால மெக்கானிக் வந்துக்கிட்டு இருக்கான் செத்த பொறுமையா இருங்கான்னு சொல்லிபுட்டு ஒரு காப்பிதண்ணி கூட கொடுக்கம உட்காரவைச்சு கொன்னுபுட்டாய்ங்க.

அப்புறம் அந்த பக்கம் உள்ள மீட்டரை இந்த பக்கம் மாத்தி ஃபியோல் திரும்ப வடிச்சி திரும்ப ஏத்தி, ஒரு வழி பண்ணி 40 நிமிட மிதவைக்கு பிறகு எல்லாம் உசிர கையில புடிச்சுக்கிட்டு மாரியாதைக்காக வைச்சிருக்க ரெடிமேடு சிரிப்ப வேற சிரிச்சி வைச்சு, இத விட என்ன கூத்துன்னா கொஞ்சம் பேர் உணர்ச்சி பெருக்கில தரையிரங்கின பிறகு கைவேற தட்டி என்ன கண்ணீர் வர வைச்சுப்புட்டாய்ங்க பொறுமையின் சிகரங்கள் கணக்கா, அப்புறம் ஏன் சைக்கோதெரபி போகமாட்டாய்ங்க.

இத ஏன் சொல்றேன்னா இப்ப நான் இருக்கிற நாடு வளர்ந்த நாட அல்லது வளர்ந்து சுருங்கிற நாடான்னு கொழப்பமா இருக்கு. எல்லாத்திலயும் கணக்கு பாக்கிறாய்ங்க கொடுக்கிறதில மட்டும், ஆனா விலைவாசியெல்லாம் சத்தமில்லாமல் ஏறிக்கிட்டு கிடக்குது.

சரி பஞ்சம் பொழைக்க போன இடத்தில என்ன வேண்டிகிடக்கு வீராப்புன்னு பாத்துகிட்டும் இருக்க வேண்டி கிடக்கு இந்த கன்றாவியெல்லாம், ஏன்னா என் சட்டை பையில ஒரு பெரிய ஒட்டையை போட்டு பண்ற ஒவ்வொரு பைசாவையும் ஏதாவது ஒரு வழியில மத்திய, மாநில மற்றும் தாலூக வாரிய அடிச்சு புடிங்கி புட்ராய்ங்க.

என்ன நடக்கிதுன்னே தெரியல, டாலர் மயக்கத்தில விட்டில் பூச்சியா மாட்டிக்கிட்டு என்னமோ அமெரிக்கன் கனவாமில்ல கடங்காரன் கனவ தொரத்திகிட்டு, என்னத்த சொல்றது, போங்க. பசங்களா நல்ல யோசித்து ஒரு முடிவு எடுத்துப் புடுங்க, ஆமா.