DasaAvataram : நானும் பார்த்திட்டேன்!!

தசாவதாரம் பார்க்க முடிஞ்சதே ஒரு chaotic eventஅ ஆகிப் போச்சு எங்க தரப்பில. மதியம் இரண்டு மணிக்கு அரக்க பறக்க கிளம்பி எப்பொழுதும் அட்லாண்டாவில் படமிடும் இடம்தானே என்று காலாக்சி சினிமா திரையரங்கிற்கு அத்தனை ட்ராஃபிக் லைட்டிலும் நிப்பாட்டி, நிப்பாட்டி ஒரு வழியா 2.45க்கு அரங்கத்தின் வாசலுக்கு வந்தடைந்தோம்.

முகப்பில் நம்மூர் இளைஞர்கள் இருவர் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். இங்குதானே தசாவதாரம் ஓடுகிறது என்று கேட்டேன், அவர்களும் ஆமாமென்றார்கள். சரின்னு ஒரே எக்சைட்மெண்ட்ல கண்ணெல்லாம் இருட்டிப் போயி மூணு டிக்கெட்டை வங்கினத்துக்கபுறம்தான், திரும்பிப் பார்த்தேன், என்னாடாது மூணு மணி காட்சிக்கு அதுவும் ஞாயிற்றுக் கிழமை இப்படி காத்து வாங்குதேன்னு நினைச்சிக்கிட்டே திறந்து கிடந்த கதவின் வழியே பார்த்தா, பார்த்தா... "லோக நாயகனே, னே னேன்னு" பாட்டு ஓடிட்டு இருந்தது என் காதிற்கு தமிழில் உலக நாயகனேன்னு கேக்குது, என் மனைவி காதிற்கு லோகமா கேட்டுருக்கு என்னங்க இது தெலுங்கு வெர்சனால்லை இருக்கும் போலன்னு கேட்டு என் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தால்.

போச்சுடான்னு நானும் பக்கத்தில இருந்த மொத்த 12 பேரையும் பார்த்து இது தெலுங்கு வெர்சனான்னு கேட்கப் போக எல்லாம் ஆமான்னு சொல்ல, பிடிச்சேன் ஓட்டம் பீச்ட்ரி 8 சினிமா அரங்கத்திற்கு கொஞ்சம் அரைகுறையானா ட்ரைவிங் முகவரியோட அதாவது குத்து மதிப்பா. மணி 2.55க்கு ஓடி சரியா 3.05க்கு எப்படியோ தடவிப் பிடிச்சிட்டேன் மூணு மைல் தொலைவில் உள்ள சரியான திரையரங்கத்தை.

டிக்கெட் ஈசியாத்தான் கிடைச்சிச்சி. ஒரே நேரத்தில இரண்டு திரையரங்கத்தில் போட்டார்கள் ஒரே ப்ரெஜெக்டரிலிருந்துன்னு நினைக்கிறேன். அதுனாலே, நல்ல ஃப்ரீயா உட்கார்ந்து பார்த்தோம்.

சரி, இப்ப படத்தைப் பத்தி நான் நினைக்கிறதை சொல்லிடுறேன். கொடுத்த காசுக்கு கமல் அசராம தன்னோட சிரத்தையான உழைப்பின் மூலமா நிறுபிச்சிருக்கார், ஃப்ரேமிர்க்கு ஃப்ரேம். அப்படியே எந்த 'குத்'தையும் யோசிக்காம நேரடியா உள்வாங்கி பார்த்தா படத்தோட நீளம் தெரியாம வழுக்கிட்டு போகுமென்பது என்னோட வந்தவர்களையும் சேர்ந்து நாங்க உணர்ந்தது.

படத்தில இருக்கிற அரசியல் விசயங்களை அலசி காயப் போடணுமின்னா, இந்தப் படத்தில வார ஒவ்வொரு முக்கியமான கேரக்டர்களும் என்னா பேசுது அதற்கு தகுந்த மாதிரியான உடலைசவுகள், பின்னணி காட்சிகள்னு ஏராளமான விசயத்தை இன்னொரு இரண்டு, மூன்று முறைகள் பார்த்துத்தான், ஸ்கிரிப்டையே முழுசா வாங்கி வாசிச்சிட்டுத்தான் சொல்ல முடியுமின்னு நான் நினைக்கிறேன். நிறைய பேரு கதைக் களத்தைப் பற்றியும் தனிப்பட்ட கமலின் 10 காரக்டர்களை பற்றியும் தொடர்ந்து எழுதி தள்ளிட்டாங்க.

இந்த நிலையில் எல்லாத்தையும் படிச்சிட்டுத்தான் படம் பார்க்கப் போனேன். அப்படியிருந்தும் படம் நல்ல விறுவிறுப்பா நகர்த்துச்சு. குறிப்பா எனக்கு அந்த பூவராகவன், பால்ராம் நாயுடு கேரக்டர்கள் ரொம்பவே பிடிச்சிருந்தது. ஃப்ளெச்சர் கேரக்டரை வந்து "தி சின் சிட்டி"யில வந்த மொட்டைத் தலை கேரக்ட்ரை வைச்சி தலையை செதுக்கின மாதிரி தெரியுது. வெள்ளைக் கார துரைங்க தலைன்னா பெரிசா இருக்கணுமின்னு சொல்லிச் சொல்லி செஞ்ச மாதிரி இருக்கு.

அது சரி 12ஆம் நூற்றாண்ட்ல நடந்ததா காமிச்சி அது ஏன் வைஷ்ணவ ஆட்களை கொக்கிப் போட்டு தூக்குறத காமிச்சவங்க ஏன் சைவர்களை நடு ரோட்டில நிறுத்தி கழுவில ஏற்றினது, முழியைப் பிடிங்கினது மாதிரியெல்லாம் (இன்னொரு ஃப்ரேமில) காமிக்காம இந்த குறிப்பிட்ட காலக் கட்டதில இருந்து மட்டும் ஆரம்பிச்சிருக்குன்னு இயற்கையா மனசில ஒரு கேள்வியா தொக்கி நின்னுச்சு. நமக்கு இதில இருக்கிற அரசியல் எல்லாம் புரியாதுங்கிறதை நினைக்கும் பொழுது யப்பாடா ரொம்ப நல்லாதாப் போச்சுன்னு தோணுது. நான் எடுத்துக்கிறேன், எப்படியோ மனுசங்களுக்கு தேவை சண்டை போட்டுக்கிட்டு வயிற்றுப் பிழைப்ப அது மூலமா ஓட்டணும் அப்படின்னு.

ஆக மொத்தத்தில பார்க்க வேண்டிய படம்.

The Happening : இது எங்களுக்குத் தேவையா?

சும்மா இருக்க முடியாம யூட்யுப்ப புடிச்சி நோண்டப் போக, வந்து மாட்டினது நம்மூரு இயக்குனரான (இப்படிச் சொல்லிக்கலாமில்ல) நைட் சியமாலன் ஹாலிவுட்டில் இயக்கிய தனது ஆறாவது படமான "த ஹாப்பனிங்"வோட ப்ரீவியூ. சரி, பார்த்து வைப்போமேன்னு அங்கே கிடைச்ச ரெண்டு, மூணு ப்ரீவியூவை பார்த்தேன், கொஞ்சம் ஆர்வம் வந்துச்சு மரம், மட்டை, செடி, கொடி எல்லாம் அசையிரதை பார்த்தும், மக்கள் ஆ'ன்னு வாய திறந்த படியே எப்பொழுதும் போல மேலே பார்த்துக்கிட்டு இருக்கிற வைச்சிம் - முடிவு பண்ணிட்டேன் தியேட்டருக்கு போயி பார்க்கிறதுன்னு.


இன்னொரு காரணமுமிருக்கு ஏன் இந்தப் படத்தை நான் திரையரங்கத்திற்கு சென்று பார்க்கணுமின்னு நினைக்க, அவர் எடுத்த The Lady In The Water, The Villager என்ற படங்கள் சொல்லிக்கிற மாதிரி ஒரு கிலியையும் பார்க்கிறவங்களுக்கு கொடுக்கலை. இப்பத்தான் நான் தி லேடி இன் த வாட்டர் டிவிடியில போட்டுப் பார்த்தேன், ரொம்ப அயர்ச்சியா இருந்துச்சு. கதை நகர்த்தும் விதம் நல்லா இருந்தாலும், அந்த திக், திக் குழந்தை தனமா இருக்கு.

சரி, இப்ப உள்ள தி ஹாப்பனிங்கு வருவோம். நியுயார்க் டைம்ஸ் தினசரி, வார்னிங் பெல் அடிச்சிருந்திச்சு மீறி நம்மூரு பாசத்தில மூணு பேருக்கு $28.50 கொடுத்து உள்ளே போனோமிங்க, படம் ஆரம்பிச்ச வேகம் அட்ரீனலை கணக்கில்லாம பம்ப் பண்ணவிட்டு ரொம்ப எதிர்பார்ப்போட நிமிர்ந்து உட்கார தவறவிடலை. ஆனா, போகப் போக நம்ம நைட் சியமாலன் குழந்தைகளுக்கு பெட் டைம் கதை படிக்கிற மாதிரி மக்களை விட்டே பேசிக்க வைச்சிட்டார் வந்த கடைசி மூன்று படங்களிலும் நடந்த மாதிரியே :(.

ஒரு வரிக் கதை: இந்த மரம், செடி, கொடிகளெல்லாம் நம்ம அடிக்கிற அட்டூழியத்திற்கு பதிலடி கொடுக்கிற மாதிரி ஏதோ நம்ம நரம்பு மண்டலத்தை ஸ்தம்பிக்க செய்ற மாதிரி ஓர் நச்சை வெளிப்படுத்தி சுவாசிக்கிறவங்களை தற்கொலை பண்ணிக்க தூண்டுது(குறிப்பிட்ட ஏரியாக்களில்).

இது வரை வந்த அவரோட படங்களில் இரத்தத்தை பார்த்திருக்க முடியாது, ஆனா இந்தப் படத்திலே இதுதானே மக்கா வேணுங்கிற கனக்கா அவரோட கற்பனையை முடிக்கி விட்டு எப்படியெல்லாம் தற்கொலை பண்ணிக்கலாமிங்கிற காட்சியமைப்புகள் ஏராளமா வருது. வரும் வழியெல்லாம் என்னோட படம் பார்த்தவர்கள் ஒரு படம் பார்த்த எபஃக்டே இல்லையேன்னு புலம்பல்.

மொத்தத்தில சுற்றுப்புரச் சூழல் சார்ந்து நைட் சியமாலன் பக்கமிருந்தும் ஒரு படமின்னு வைச்சிக்கலாம். ஒரு காட்சி பின்னணியில் அந்த அணு உலைகள் புகையை கக்கிக் கொண்டிருக்க அதே ஃப்ரேமில் ஹாட்டாகை நேசிக்கும் ஒருவர் தன்னோட தாவர தோட்டத்தில் செடிகளுடன் பேசும் காட்சியமைப்பினைக் கொண்டு முழுக்க, முழுக்க இது அந்த இயற்கை சார் விழிப்புணர்வு சார்ந்து எடுக்கப்பட்ட படமென்பது விளங்கியது.

Happy Feet (சந்தோஷக் குதிப்பு) தான் நான் கடைசியா திரையரங்கத்திற்கு சென்று பார்த்த கடைசிப் படம். அதுவும் ஒரு இயற்கைசார் விழிப்புணர்வேற்று படம்தான். அதுக்குகடுத்து இதுதான், அயர்ன் மேன் பார்க்கணுமின்னு நினைச்சிட்டு இருந்த என்னய இப்படி வலியப் போயி எலி பொறிக்குள்ள மாட்டின எலி மாதிரி 56 நிமிஷத்தில நானே மாட்டி வெளி வந்தக் கனக்காத்தான் இருக்கு இந்த படம் பார்க்கப் போயி வந்ததும்.