வட அமெரிக்காவின் பூர்வ குடிகளான சொரோக்கி இந்தியர்களை திடீரென ஒரு நாள் ஜியார்ஜியாவிலிருந்து வெளியேற்றி, ஓக்லோகோமா என்ற மாகாணத்திற்கு நகர்த்தினார்கள். அது ஓர் எலும்பை சில்லிடச் செய்யும் பனிக்காலம். நடையோ 2200 மைல்கள். போகும் வழியிலேயே 4000 பேர் மரணித்திருக்கிறார்கள். அந்த நடைக்குப் பெயர் "கண்ணீர்ப் பாதை (Trail of Tears)."
வரலாற்றின் இந்தப் பகுதி அமெரிக்கக் குழந்தைகளுக்கு தொடக்கப்பள்ளி புத்தகங்களில் வைத்து சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்டு மறந்தும் விடுகிறார்கள். பெரிதாக வளர்ந்து நிற்கும் 80 சதவிகித மக்களுக்கோ இதனைப் பற்றிய அறிதலே இல்லை. அதுனாலேயே தான் போகும் போக்கில் வெறுப்பை கக்கும் வகையில் நடந்தேறும் துப்பாக்கிக் சூடுகளும், பிற நிற மக்களின் மீதான வெறுப்பும் உள்ளங்களில் மண்டிக் கிடக்கிறது.
நாம் வாழும் நிலப்பரப்பின் சொந்த வரலாறு அறியாமல் வாழ்வது என்பது, நமக்கு பெற்றோர்கள் இருந்தும் அவர்களைப் பற்றிய உண்மையான அறிமுகம் இல்லாமல் வாழ்ந்ததிற்கு ஓப்பானதே. அப்படி அறிமுகம் கிட்டாமல், ஓர் குறிப்பிட்ட வயது வரையிலும் வாழ நேர்வது நாம் அனைவருக்கும் நிகழ்வதே.
இருப்பினும் கற்றறிந்தவர்களின் வாதங்களை கேட்க நேரும் பொழுது சிக்கென அவர்களைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும். ஏன் அப்படி அறிந்து கொள்ள வேண்டும்? நமக்கு முன்னால் வாழ்ந்த இந்த நிலப்பரப்பின் மூத்த குடிகள் எந்த அநீதிகளுக்கு எதிராக போராடி அழிந்தார்கள், வாழ்ந்தார்கள் என்பதை அறிந்து கொள்ள. மேலும் அன்று யாரால் இந்த பூமிக்கு அவர்கள் உரமாக்கப் பட்டார்களோ அவர்களே கூட இன்று நமக்கு நல்லவனாக பாவனை செய்து நீதி போதனை செய்து கொண்டிருக்கக் கூடும்.
வரலாறு நம்மை மனிதமிக்கவர்களாக்கும். வரலாறு நம்மை முழுமையடைய வைக்கும். வரலாறு நம்மை செய்த தவறுகளுக்கான பரிகாரங்களை நோக்கி எதிர்காலத்தில் வழி நடத்தும்.
Absolutely, yes. Why? Well, history would give a profound insight about their own country; make them humbled and to be inclusive. It is one's lack of history, make one become inhuman and arrogant toward a fellow individual. It will make you to think before you ask someone "to go back to your country."
This one single book can open up a pandora of our other side of the world. Try it!
♦️ Bury my heart at the wounded knee by Dee Brown.
0 comments:
Post a Comment